Al jarenlang maakt Kim, moeder van een psychosegevoelige zoon, gebruik van de ondersteuning van een familievertrouwenspersoon. De voornaamste reden? Zich niet gehoord voelen door de instellingen, terwijl ze wel eerste contactpersoon is.  

“Het begon allemaal ongeveer 9 jaar geleden. Mijn zoon was voor de tweede keer psychotisch. Ik kon geen contact krijgen met instellingen en liep in bepaalde dingen vast. Toen heb ik contact opgenomen met Ypsilon om te kijken hoe ik geholpen kon worden. Zij verwezen mij door naar een familievertrouwenspersoon.

De afgelopen 5 jaar heeft Kim meerdere keren contact opgenomen met de familievertrouwenspersoon. Dat doet zij vooral op de momenten dat zij zich niet gehoord voelt door de instelling. Maar ook als zij niet precies op de hoogte is van wet -en regelgeving binnen de ggz. En dat is de familievertrouwenspersoon wel. Kim: “De familievertrouwenspersoon kan dan aangeven waar ik terecht kan om bepaalde problemen te melden, waardoor ik wel geholpen werd. En hij ondersteunt mij bij gesprekken met de hulpverlening.”

“Als ik de familievertrouwenspersoon inschakel, word ik meer gehoord. Zelf lukt het bijvoorbeeld niet om een afspraak met een psychiater te maken, maar als hij een gesprek aanvraagt, lukt het meestal wel. Het is natuurlijk erg dat het zo moet, waarom kan ik niet gewoon te woord gestaan worden?”.

Het gebrek aan communicatie is helemaal moeilijk als een zorgmachtiging is afgelopen, vertelt Kim. “Dan is mijn zoon weer thuis en trekt de instelling zich terug, ze leunen achterover. Terwijl juist de nazorg heel belangrijk is. Een voorbeeld: Ik gaf al een maand aan dat het niet goed ging met mijn zoon. Toen kreeg ik te horen: "we komen nog wel een keer langs." Maar langskomen is niet (snel) genoeg, hij moet direct medicatie innemen! Dat is het enige wat helpt. Het ging daardoor weer mis en hij moest voor een half jaar de gesloten kliniek in. Met alle ellende van dien!”

“Mijn wens is dat als een instelling niet handelt naar wat naasten zeggen en het gaat mis, daar wat van geleerd wordt. Dat ze denken, we kunnen volgende keer toch beter met moeder in gesprek gaan.”

Gelukkig woont de zoon van Kim nu op een locatie waar de communicatie veel beter gaat. “De hulpverleners bellen mij regelmatig om te horen hoe ik vind dat het met mijn zoon gaat. En andersom werkt het ook goed. Ik heb net gebeld omdat ik vind dat mijn zoon nogal manisch is. Dan reageren ze meteen.”